Waarom Jeb Bush geen applaus kreeg (en jij voortaan wel!)
Tijdens de Amerikaanse voorverkiezingen is Jeb Bush tot nu toe een vrij onopvallende presidentskandidaat. De camera’s zijn bij de Republikeinen vooral gericht op Donald Trump, Ted Cruz en Marco Rubio, maar met een retorische uitglijder (“Please clap!”) haalde Jeb Bush ineens de media. Waarom ging het fout?
Een reconstructie
Het fragment is op YouTube inmiddels meer dan een half miljoen keer bekeken. Jeb Bush laat zien dat er een nadeel kleeft aan de zogenaamde thuiswedstrijd, speechen voor je eigen achterban. Aan de spreker de taak om de juiste snaar te raken en het enthousiasme van het publiek op de juiste momenten ruim baan te geven. Waar het misgaat, is als sprekers dan pauze houden omdat ze een applaus verwachten. Wachten op applaus is al pijnlijk, nog erger is het als je er om moet vragen: “Please clap!”
Van een presidentskandidaat worden natuurlijk leiderschapskwaliteiten verlangd. Dat wil je terughoren in de speeches. ‘Ja, maar een applaus ontstaat spontaan en dat laat zich niet plannen’, zou je kunnen tegenwerpen.
Hoe kan het ook?
Toch zijn er effectieve technieken om applaus te sorteren, ook wel ‘claptraps’ genoemd. Je ziet ze veel in de reclamewereld (‘Heerlijk, helder, Heineken’) maar ook in speeches (‘Veni, vidi, vici’). Onderzoek heeft uitgewezen dat de drie-eenheid niet voor niets heilig is. Mensen onthouden het niet alleen beter, het geeft ook de suggestie van compleetheid en het publiek voelt sneller de aandrang om te applaudisseren.
Het is geen geheim dat de huidige president Barack Obama uitblinkt in deze techniek. Hij stapelt de drieslagen zelfs op om bijvoorbeeld tot een accumulatie van applaus te komen. Een applaus volgt en dat onderbreekt zijn verhaal. (En niet andersom.)
Wat heb je hier als lezer aan?
Als je dit leest is de kans natuurlijk klein dat je presidentskandidaat bent. Toch kan iedereen die wel eens presenteert hier van profiteren, ook als er niet altijd drie dingen zijn die je kwijt wilt. Daar heeft Tony Blair namelijk ooit een handig trucje voor bedacht. Zo kun je de drieslag als claptrap inzetten als einde van je presentatie. In elk geval beter dan “Dank voor de aandacht, zijn er nog vragen?”
Ga er dus zelf mee aan de slag, voorkom zo’n blamage en oogst (op z’n tijd) een welverdiend applaus!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!