Greta Thunberg en het cruciale zinnetje in alle communicatie over klimaatverandering
De meest bekeken speech van het moment is niet de historische uitspraak van de hoogste Britse rechter of de toespraak waarmee Nancy Pelosi bekendmaakte dat ze een officieel onderzoek start voor een mogelijke afzettingsprocedure tegen Donald Trump. Nee, de speech die het meest losmaakt is het verhaal van een 16-jarig meisje uit Zweden.
Bij de Verenigde Naties gaf Greta Thunberg deze week een indringende toespraak waarin ze wereldleiders aansprak op hun verantwoordelijkheid. Zelfs de huidige ambities, zo gaf ze aan, brengen de kans op onomkeerbare en onherstelbare kettingreacties in de klimaatcrisis volgens de laatste wetenschappelijke inzichten hooguit terug tot 50 procent. “Dat is misschien acceptabel voor jullie,” zo gaf ze aan. “Maar het is niet acceptabel voor ons — degenen die met de gevolgen moeten leven.”
Iedereen zou de speech (4 minuten) even moeten kijken:
Harde toon
Nu vind ik dat we voorzichtig moeten zijn met al te strenge recensies over het optreden van een minderjarige — iets wat kennelijk niet voor iedereen vanzelfsprekend is. RTL Nieuws vroeg me wat ik vond van de ophef over de speech. Vooral dit, eigenlijk:
Lars Duursma vindt het ongelooflijk dat voor Greta Thunberg de lat op dezelfde hoogte wordt gelegd als voor een 40- of 50-jarige wereldleider. “Dat we met z’n allen heel serieus gaan kijken: was deze speech niet een beetje over the top?”
Vooral de zure reacties op haar speech verbazen hem. “Laten we voorzichtig zijn met het publiekelijk afbranden van een 16-jarig meisje dat iets doet waar ze in gelooft en de durf heeft voor het oog van de wereld haar verhaal te vertellen.”
Hij is benieuwd of er nog beelden zijn van de spreekbeurten van alle mensen die nu zoveel kritiek op haar hebben. “Ik weet zeker dat zij minder goed uit de verf kwamen dan Greta.”
Het cruciale zinnetje
Uitkijken met al te strenge kritiek, dus. En toch kunnen we wel iets leren van een cruciaal element in haar verhaal. Uit al het onderzoek over communicatie rondom de klimaatcrisis komt één aspect steeds terug: het belang om niet alleen doemscenario’s te schetsen maar ook aan te geven dat het niet te laat is om er iets aan te doen. Want als je mensen alleen maar vertelt dat we met z’n allen ten onder gaan, dan stoppen we het weg en willen we er niets mee doen.
Dat kun je wellicht ook toepassen op je werk. Waarschuw je collega’s gerust over de enorme gevolgen van een nieuwe concurrent, een verandering in de markt of de naderende economische recessie.
Als je er maar één zinnetje aan toevoegt: “Maar het is nog niet te laat…”
Meesurfen met actuele gebeurtenissen is toegestaan en wordt soms iets te vaak gebruikt om de eigen toko te promoten. Ok, begrijpelijk maar doet soms afbreuk aan de aangehaalde info/bron. Wat ik mis aan je comment is je comment eerst los te weken van de aangehaalde info/bron voordat je je punt wilt maken. Oftewel (als voorbeeld) , “Voor Greta is deze wijze van speechen een persoonlijke noodkreet vanuit haar betrokkenheid met mens en milieu. In een professionele omgeving kan het bieden van een perspectief in je verhaal een stimulans zijn om er gezamenlijk de schouders onder te zetten. Enz enz. Enz. ” Greta Thunberg heeft een noodkreet verwoord, en dat kan alleen maar emotioneel gestuurd. Voor een noodsituatie aangaande mens en milieu is het overbrengen van je boodschap alleen mogelijk “met het gestrekte been”. Zie ook nog eens de voor de pluchezitters pijnlijke confrontatie met Rutger Bregman (een volwassen man) die de elite in Davos hard aanpakte met: “Taxes, taxes, taxes”. Een boodschap moet dus niet alleen technisch goed in elkaar zitten en de boodschap helder, maar raakt ook de grenzen van de eigen motieven en lef om trouw te blijven aan je eigen motieven en de neiging onderdrukken ten alle tijde te willen pleasen.