De structuur van de “Yes We Can”- speech
Hoe wist Obama zijn achterban zo sterk te inspireren en motiveren? Het geheim zat ’m in een eenvoudige en beproefde structuur waarin je in vijf stappen de basis legt voor een inspirerende toespraak. Deze structuur kun jij ook gebruiken om anderen het “Yes, We Can!-gevoel” te geven.
1. Presenteer de feiten.
Vergeet niet dat “Yes We Can” van origine een ‘verliezerstoespraak’ was. Dus de kern van deze speechstructuur draait om samen de feiten onder ogen te zien. Doe dit eerlijk en expliciet en draai er niet omheen. De meeste mensen hebben instinctief de neiging om tegenslagen te verzwijgen of ze in clichés (voetballers) en eufemismen (managers) te smoren. Juist daarom is de eerste stap cruciaal: mensen geloven niet in een leider als ze betwijfelen of deze zelf de feiten wel onder ogen durft te zien.
2. We wisten dat het lastig zou zijn, dus er is geen reden voor paniek.
Obama gaf aan dat de tegenslag te verwachten was. “Door een koor van cynici is ons verteld dat we niet kunnen slagen. Dit geluid zal de komende weken alleen nog maar luider en valser klinken”, zo sprak hij. “Tijdens deze campagne hebben we lange tijd ver achtergelegen en we hebben altijd geweten dat de weg omhoog steil zou zijn.” Door aan te geven dat tegenslagen erbij horen stel jij jouw publiek gerust. Alles is onder controle, het hoort erbij.
3. We hebben eerder grote tegenslagen overwonnen.
Benoem de kwaliteiten die ertoe hebben geleid dat jullie er eerder ook bovenop zijn gekomen. Maak het zo concreet en persoonlijk mogelijk. In deze fase van zijn speech gaf Obama meerdere voorbeelden van situaties waarin Amerikanen erin slaagden om grote uitdagingen te overwinnen. Voorbeelden die tot de verbeelding spreken! Hij sprak over “arbeiders die zich verenigden, vrouwen die het stemrecht bevochten en een president die de maan uitkoos als nieuwe grens”. Het hoeft natuurlijk niet altijd zo groots, zolang het maar passend is.
4. Ik weet dat we het opnieuw kunnen doen.
Spreek als leider je vertrouwen uit in de mensen die je toespreekt én in het bereiken van het gezamenlijke doel. Assumption is the mother of all screw ups, dus ga er niet vanuit dat mensen zelf weer dat vertrouwen opwekken. Zeg op z’n minst “En ik weet dat we dit weer kunnen doen!”
5. Iedereen is nodig. Ik vraag jullie om…
Geef aan wat de aanwezigen kunnen doen om jullie doel alsnog te verwezenlijken. Na het horen van jouw verhaal zouden je toehoorders idealiter direct met iets aan de slag willen gaan.
6. Afsluiten met een oneliner of een ‘claptrap’
Een goed einde is het halve werk 😉 Zorg daarom dat jouw afsluiter de kern van jouw verhaal samenvat. Maak hem ook nog eens kort en krachtig of zorg dat deze retorisch fraai in elkaar zit. Op deze manier onthouden jouw toehoorders jouw boodschap jaren later nog steeds.