Analyse: Vladimir Poetin in de New York Times
Deze week richtte Vladimir Poetin zich tot het Amerikaanse volk in de New York Times. Wat valt op aan de brief? nrc.next vroeg onze expert Lars Duursma om het pleidooi te analyseren: “Ken je dat gevoel: dat je een vervelende mail ontvang die weliswaar gericht is aan jou, maar waarvan je sterk het gevoel krijgt dat de meelezers in de cc de eigenlijke doelgroep vormen?”
(Zijn de plaatjes uit de krant lastig te lezen? Onderaan vind je ook een tekstversie!)
Hieronder deel I van het coverartikel van vrijdag 13 september 2013:
Deel II:
Tekstversie
Zijn de plaatjes lastig te lezen? Hieronder vind je alle analyseblokjes:
De jongste gebeurtenissen rond Syrië zijn voor mij aanleiding om me rechtstreeks tot het Amerikaanse volk en zijn politieke leiders te richten. Dit is van belang op een moment dat de communicatie tussen onze samenlevingen onvoldoende is.
Dit is niet de eerste keer dat Poetin zich tot het Amerikaanse volk richt via de opiniepagina van de New York Times. Eerder deed hij dat al in november 1999 om de Russische invasie van Tsjetsjenië te rechtvaardigen. Cruciaal verschil: deze keer schoffeert hij de Amerikanen.
Wij beschermen niet de Syrische regering, maar het volkenrecht.
Dit lijkt de belangrijkste boodschap van het eerste, meer genuanceerde deel van Poetins pleidooi. Oftewel: onze motieven zijn zuiver, beste Amerikanen.
In Syrië voltrekt zich geen strijd voor democratie, maar een gewapend conflict tussen regering en oppositie in een multireligieus land. Er zijn in Syrië weinig voorvechters van democratie. Maar er zijn wel meer dan genoeg Al-Qaeda-strijders en extremisten van alle gezindten die tegen de regering vechten.
De specifieke woordkeuze van deze zin is vast geen toeval. Immers: ook Rusland is een multireligieus land dat eerder, zoals beschreven in het eerdere opiniestuk van Poetin (1999), met harde hand ingreep om zich te verdedigen tegen rebellen en terroristen die tegen de regering vechten. Het biedt een aardig inkijkje in waarom Rusland nu de zijde kiest van Assad.
Deze opmerking viel weg in nrc.next wegens ruimtegebrek: Nu we het toch over Assad hebben: soms is wat iemand zegt minder interessant dan wat hij weglaat: nergens in het stuk noemt Poetin hoofdrolspeler Bashar al Assad.
Elk ander geweld is krachtens het Handvest van de Verenigde Naties onaanvaardbaar en zou een daad van agressie vormen.
Dit zou een mooie slotzin zijn van het betoog om de Veiligheidsraad serieus te nemen. Vanaf de volgende zin neemt het stuk echter een heel andere wending.
Maar er is alle reden om te geloven dat het niet door het Syrische leger maar door de oppositie is gebruikt, om een interventie uit te lokken door hun machtige buitenlandse beschermheren die zo de kant van de fundamentalisten zouden kiezen.
Hier voegt Poetin terloops zeer controversiële informatie toe aan z’n betoog. Vanuit overtuigperspectief is het altijd onhandig om iets in je verhaal op te nemen dat controversiëler is dan je belangrijkste boodschap. De discussie gaat dan niet langer over je boodschap, maar over dat ene fragment.
Mijn samenwerking en persoonlijke relatie met Obama worden gekenmerkt door een toenemend vertrouwen. Ik waardeer dat.
Zulke taal verwacht je als iemand die net gescheiden is, vertelt over de relatie met z’n ex: “Oh, nou ja, er is wel sprake van toenemend vertrouwen.” Echt goed zit het dus niet met die samenwerking.
En ik ben het niet eens met zijn uitspraken over de Amerikaanse uitzonderlijkheid. Hij heeft gezegd dat het beleid van de VS is „wat Amerika anders maakt. Het maakt ons uitzonderlijk”. Het is echter bijzonder gevaarlijk mensen aan te moedigen zichzelf als uitzonderlijk te zien, ongeacht hun motivatie.
Ken je dat gevoel: dat je een vervelende mail ontvangt die weliswaar gericht is aan jou, maar waarvan je sterk het gevoel krijgt dat de meelezers in cc de eigenlijke doelgroep vormen? Als het werkelijk de intentie van Poetin was geweest om het Amerikaanse volk te overtuigen, dan had hij dit stuk wel weggelaten. Bij het overtuigen werkt een compliment aan je doelgroep immers veel beter dan een grove belediging (en zo vatten Amerikanen dit op). Niet-Amerikanen daarentegen zullen smullen van deze passage.
We zijn allemaal anders, maar als we om de zegen van de Heer vragen, mogen we niet vergeten dat God ons allemaal als gelijken heeft geschapen.
Knuppel in het hoenderhok: ook dit lijkt een onnodige en overbodige provocatie die er puur op is gericht om opschudding te veroorzaken. De reactie van critici is voorspelbaar: hoe valt dit uitgangspunt te rijmen met de behandeling van homoseksuelen en andere minderheidsgroeperingen in Rusland? Maar Poetin verzekert zich zo wel van aandacht: iedereen heeft het over z’n brief.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!