Menukaarten onder de loep: overtuig jij als McDonalds of De Librije?
Wat valt op als je 650.000 gerechten (!) analyseert op de menukaarten van 6.500 verschillende restaurants? Stanford-professor Dan Jurafsky deed het en schreef er een fascinerend boek over. De uitkomsten van z’n onderzoek zijn interessant en herkenbaar voor iedereen die wil overtuigen.
Vier observaties
- Hoe duurder het restaurant, hoe minder keuze voor de klant. Veel toprestaurants hebben helemaal geen à la carte menu en als ze de klant al tussen gerechten laten kiezen, dan bieden dure (€€€€) restaurants de helft minder keuze dan goedkope (€) restaurants. Fastfoodrestaurants adverteren dat je je je maaltijd helemaal zelf kunt samenstellen (“Have it your way!”) terwijl chique restaurants je laten vertrouwen op het vakmanschap van de chef. In 2004 schreef psycholoog Barry Schwarz al hoe meer keuzes ons NIET gelukkiger maken.
- Toprestaurants gebruiken geen overdrijvingen. Vage toevoegingen als “heerlijk”, “verrukkelijk”, “uitzonderlijk” en “watertandend” komen vooral voor op de menukaarten van goedkopere restaurants. Dat geldt ook voor omschrijvingen als “knapperig”, verklaart Jurafsky in een interview. “In een duur restaurant ga je er al vanuit dat knapperig eten knapperig zal zijn. De goedkopere restaurants zijn een beetje bezorgd dat je dat misschien niet weet.” Eerder schreven we al waarom je overdrijvingen beter kunt wantrouwen.
- Hoe langer de woorden, hoe duurder het gerecht. Als woorden in een beschrijving één letter langer zijn, dan stijgt de prijs van het gerecht gemiddeld met zo’n 18 cent. Wat dat betreft deed koning Willem-Alexander aanzienlijk duurder tijdens z’n laatste Troonrede (gemiddeld 5.8 letters per woord) dan Lil Kleine & Ronnie Flex tijdens hun recente hitje Drank & Drugs (gemiddeld 3.9 letters per woord). Deze tip zit op 5.7 letters per woord (oef!). Overigens raadt Quintilianus in zijn standaardwerk Institutio Oratoria (De opleiding tot redenaar) dure woorden juist af. Hij vergelijkt woorden met geld: “Beide zaken ontlenen hun waarde aan het feit dat zij algemeen aanvaard zijn.”
- In online reviews wordt junk food vaak omschreven met drugsgerelateerde termen (“smerig”, “verslavend”), terwijl je in de beoordelingen van dure maaltijden vaak seksuele (!) termen vindt. Zo blijkt foie gras vaak “verleidelijk”, “ondeugend” of zelfs “orgasmisch” — terwijl een pizza of hamburger dat weer zelden is. Full disclosure: in de evaluatieformulieren van onze trainingen vinden we overigens beide type termen zelden terug. 😉
En nu jij!
Kijk eens kritisch naar de website van jouw organisatie. Is dat meer McDonalds of juist De Librije? En is dat een bewuste keuze?
OPROEP: Stuur ons een foto van de meest vreselijke menukaart die je ooit bent tegengekomen!
Beeld © McDonalds
Interessante statistiek, aantal letters per woord. In mijn bedrijf is de default taal voor geschreven berichten Engels. Zijn er verschillen met Nederlands? Of gelden dezelfde regels? En is 5.7 in NL vergelijkbaar met 5.7 in Engels?
Ha Alfred, ik ben er even ingedoken voor je!
Zo te zien tellen woorden in het Engels gemiddeld 5,1 letters. Nederlandse woorden zijn zo te zien een stuk langer: gemiddeld 11,5 letters (gevoelsmatig lijkt me dat overigens aan de hoge kant). De reden is dat het Nederland veel meer samengestelde woorden kent (‘huurauto’ is bijv. langer dan ‘rental car’).
Bekende tactiek voor meer omzet: valutateken niet vermelden en prijzen direct na consumtpieomschrijving, dus niet in een aparte kolom.
Mij vreselijkste menukaart is die van Gordons restaurant Blushing. Je kunt daar kiezen uit onder meer Tom-tomatensoep, Kinky quinoa salade (sic) en Uit je dip met groentechip.