Oprah Winfrey, wat kunnen we leren van haar Golden Globes speech?
De speech van Oprah Winfrey ging afgelopen dagen viral. Nou ja, een beetje dan. Elk geüpload nummer van onze eigen Ronnie Flex (wie?) krijgt op YouTube direct miljoenen meer views. Toch domineerde haar speech de media. De Telegraaf portretteerde Oprah als mogelijke presidentskandidaat. De Volkskrant vermeldde dat de anti-Trump was opgestaan. En op de radio vroegen ze zich af of dit een speech was die de geschiedenisboeken in ging.
De Golden Globes is een jaarlijkse prijsuitreiking die groots is binnen Hollywood. Dit jaar stond het geheel in het teken van #MeToo waar Oprah Winfrey met haar speech mooi op inspeelde.
Persoonlijk verhaal
Oprah startte haar speech met een persoonlijk verhaal: ze zat in 1964 als klein meisje op de linoleumvloer. Verwonderd keek ze naar de televisie, waarop te zien was hoe Sidney Poitier als eerste zwarte man de Cecil B. DeMille Award kreeg bij de Golden Globes.
“I remember his tie was white, and of course his skin was black, and I never seen a black man being celebrated like that.”
Het vertellen van een persoonlijk verhaal is een ideale manier om emotie op te wekken. Net als dat Chief Operating Officer van Facebook Sheryl Sandberg dat in haar speech deed. Met de storytelling en het beeldend taalgebruik zat het in Oprahs speech dus wel goed. Maar was het écht een speech die ook technisch goed in elkaar zat?
Veel emotie, weinig poëzie of retorische trucs
Oprahs speech maakte impact vanwege drie redenen:
- Ze verbond haar persoonlijke verhaal met de actualiteit van het moment. Na Sidney Poitier, de eerste zwarte man, was zij nu de eerste zwarte vrouw die deze onderscheiding bij de Golden Globes kreeg.
- Ze koos onderwerpen die voor haar directe publiek in de zaal (en daarbuiten) belangrijk waren. Ze sloot met haar speech naadloos aan bij de actuele #metoo-beweging, wat in de filmwereld en daarbuiten hot topic nummer één is.
- Ze wist te ontroeren. Vanaf het begin waren de emoties op haar gezicht weerspiegeld. Als je zelf geraakt wordt, wordt je publiek ook eerder geraakt. Veel acteurs in de zaal zagen we dan ook geëmotioneerd toekijken.
Tegelijkertijd valt op dat speech weinig poëtisch was. De structuur rammelde eerlijk gezegd ook wat en het was geen speech doordrenkt van krachtige oneliners, drieslagen of contrasten. Wat kon er beter?
Te doelgroepgericht voor de geschiedenisboeken
Oprah richtte zich vooral op de onderdrukte vrouwen, mannen en gediscrimineerden onder ons. Natuurlijk zijn dat belangrijke thema’s. Maar de gevoelens die ze bij ons oproepen zijn van mens tot mens verschillend. Dat hangt net van je eigen ervaringen af.
Er zijn zat vrouwen of mannen die helemaal niets hebben met de #MeToo-verhalen of nog nooit gediscrimineerd zijn geweest. Als ze in haar toespraak ook iets van hun beleving had kunnen verwerken, had ze wellicht ook hén kunnen raken. En dat deed ze niet. Oprah eindigde haar speech met een subtiele call to action:
“And when that new day finally dawns, it will be because of a lot of magnificent women, many of whom are right here in this room tonight, and some pretty phenomenal men, fighting hard to make sure that they become the leaders who take us to the time when nobody ever has to say “me too” again”.
De camera registreerde wat ongemakkelijk kijkende mannen. Misschien is dat wel een van de redenen waarom het geen speech voor de geschiedenisboeken wordt. Te gericht op een specifieke doelgroep en ze is de zoveelste bekende persoon die zich uitspreekt over #metoo.
Zal het mensen inspireren of aanzetten tot actie?
Oprah is ongetwijfeld een inspirerende persoonlijkheid. Toch gok ik dat de meesten van ons in Nederland haar speech (helaas) over een maand alweer vergeten zijn.
FunX-radio belde Alexandra van Debatrix om haar te interviewen over de speech. Luister het hier terug.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!