Bellen voor de Obama-campagne
Vandaag hebben Victor en ik een paar honderd Amerikaanse kiezers gebeld namens de Obama-campagne. De Obama-campagne in Pottsville, Pennsylvania. Dat gebied waar de inwoners volgens een verbale uitglijder van Obama verbitterd zijn, zeg maar, en zich daarom vastklampen aan wapens en hun geloof. Dat wilden we wel eens controleren. Gisteren hadden we ons al aangemeld als vrijwilliger. En vandaag was het dan zover: we konden aan de slag!
Veel voorbereiding kregen we niet. De coördinator — Matt, begin 20, lang, slank, erg aardig maar wat nonchalant — vroeg ons of we wat telefoontjes wilden maken namens de campagne. Geen probleem! We kregen een belscript en wat tips. Tip 1: zeg dat je vanuit Pottsville belt, dat is een voordeel voor de mensen op de lijst (allemaal uit de omgeving). Tip 2: maak je verhaal persoonlijk; vertel waarom je zelf voor Obama hebt gekozen. Tip 3: kap gesprekken na 2-3 minuten af; er is geen tijd om kiezers veel langer te woord te staan.
Het belscript
Binnen vijf minuten gingen we aan de slag! In het begin was het even onwennig, maar het werd steeds leuker! We hadden een lijst gekregen met mensen die de campagne eerder niet kon bereiken, en ook nu waren veel mensen afwezig. Maar de mensen die we aan de lijn kregen, waren meestal erg aardig — hoewel we ze belden op hun vrije zondag. Het script was simpel: even voorstellen, vragen hoe het met ze gaat (“How are you today?”) en dan kijken op wie ze willen stemmen.
Mensen die op Obama wilden stemmen (“Thanks for your support!”), vroegen we of ze bereid waren zich als vrijwilliger in te zetten in de laatste dagen voor de verkiezingen. Mensen die op McCain wilden stemmen, hoefden we niet te overtuigen (“Thanks for your time!”). De mensen die twijfelden, daar ging het om. Die konden we overtuigen met een hele reeks argumenten, allemaal kant en klaar geformuleerd op een extra blaadje.
Een persoonlijke overwinning
Ik houd er niet zo van om mensen die ik niet ken zomaar te bellen. Koude acquisitie is niets voor mij. En ook vandaag zag ik er aanvankelijk een beetje tegenop. Hoe je dat merkt? Nou ja, ik betrapte mezelf op enige opluchting als na vijf keer overgaan nog niemand had opgenomen.
Na ongeveer een uur veranderde dat. Ik had al een goed gesprek gehad met een aantal kiezers, en begon er steeds meer plezier in te krijgen. Niet opluchting, maar een gevoel van teleurstelling maakte zich van mij meester als er wéér iemand niet opnam. Een persoonlijke overwinning.
Het mooiste moment van de dag ontstond toen ik Mary belde. Mary was 71 jaar en geregistreerd als Democraat. Maar toen ik haar opbelde, gaf ze aan dat ze voor McCain zou stemmen. De reden? Ze vond ‘experience’ erg belangrijk. Dat kon ik me voorstellen, zei ik. Ervaring is altijd belangrijk, maar zéker voor een president. Sterker nog, zo vertelde ik: het was voor mij één van de redenen waarom ik voor Barack Obama en Joe Biden steun. Geholpen door een extra blaadje wist ik te vertellen wat Obama zo ervaren maakt. Mary luisterde aandachtig.
Maar, zo vroeg ik: zijn er niet meer ‘issues’ die zij belangrijk vond bij deze verkiezingen? Ja, de economie, zo zei ze. Het gesprek raakte in een stroomversnelling. Ik: wat voor mij telt is de vraag, zijn wij nu beter af dan acht jaar geleden? Gold dat voor haar? Nee, zo bevestigde Mary direct. Ze lachte als een boer met kiespijn: dat zeker niet. We kunnen ons niet veroorloven nóg vier jaar het falende economisch beleid van Bush te voeren, toch? Nee, inderdaad. Ik vertelde hoe McCain voor hetzelfde beleid staat, terwijl Obama een economisch plan heeft dat werkt — en ook nog eens de belastingen verlaagt voor 95% van de werkende families. Mensen zoals zij en ik.
En, zo vroeg ik door: vond zij gezondheidszorg ook niet belangrijk? Barack Obama zorgt voor betaalbare en kwalitatief goede gezondheidszorg voor iedereen, zo vertelde ik. Voor mensen als mij en haar. En dat terwijl John McCain belasting wil heffen over healthcare benefits. Mary leek overtuigd. Tenminste, zo voelde het. Maar zelfs als zij niet voor Obama zal stemmen — ik kreeg een geweldige kick van het gesprek. Dit soort gesprekken wil ik meer voeren de komende week!
De foto’s
Eerste deel van het belscript. Ik kreeg één Democraat aan de lijn die in categorie 8 viel. De man gaf aan absoluut niet op Obama te zullen stemmen. Ik: “So you’re voting Republican?” Hij: “No, I’m just NOT voting Obama” (Matt: da’s een racist)
De bellijsten! Bij elke naam staat leeftijd, geslacht en politieke voorkeur.
Concentratie, concentratie…
Victor belt heel relaxed (of poseert hij hier?!)
De belhokjes, met allen hun eigen naam (change, hope, unity, Obama)
Tot slot een moreel dilemma
Victor en ik spelen met een dilemma. Eigenlijk zouden we best graag ook een paar uur willen bellen voor de McCain-campagne. Kijken hoe het belscript werkt en hoe de kiezers reageren. We hebben de pitch al klaar. “In hectic times we need an experienced leader. Not a leader that uses change to promote his career, but a leader that has used his career to promote change. And that leader is John McCain.” Maar ja, is dat wel ethisch als je er steeds meer van overtuigd raakt dat Obama een betere keuze is voor Amerika? Hoe lossen we dit op? Wat nu als we niet alleen voor McCain gaan bellen, maar óók nog een keertje voor Obama?
Hoe dan ook. We gaan straks naar onze eerste rally met Barack Obama… in Pittsburgh!
Ik vind de invalshoek die jullie gekozen hebben heel erg leuk en interessant.
Lars mag voortaan bij Debatrix alle koude acquisitiewerkzaamheden doen. Lijkt mij niet meer dan logisch: hij is een natuurtalent en hij vindt het nog leuk ook. Victor is een mogelijk interessante tweede optie: hij zit zooo leuk achter die telefoon, dat moet haast wel een natuurtalent zijn!
Ga zo door, Obama-fans!